مهربانیت را به دستی ببخش که می دانی با او خواهی ماند، وگرنه حسرتی می گذاری بر دلی که دوستت دارد

تقدیم به مهربانترینم

دلم برای کسی تنگ است

که آفتاب صداقت را

به میهمانی گل های باغ می آورد

و گیسوان بلندش را

                   - به باد ها می داد

و دست های سپیدش را

                   به آب می بخشید

دلم برای کسی تنگ است

که چشمهای قشنگش را

به عمق آبی دریای واژگون می دوخت

و شعر های خوشی چون پرنده ها می خواند

دلم برا ی کسی تنگ است

که همچو کودک معصومی

دلش برای دلم می سوخت

و مهربانی را

          - نثار من می کرد.

دلم برای کسی تنگ است

که تا شمالی ترین شمال

و در جنوب ترین جنوب

همیشه در همه جا

                   -آه با که توان گفت

که بود با من و

-        پیوسته نیز بی من بود

و کار من ز فراقش فغان و شیون بود

کسی که بی من ماند

کسی که با من نیست

کسی .....

-        دگر کافی ست

حمید مصدق